121-ممنوعیت روزه خواری در ملا عام

شبهه مربوط به ممنوعیت روزه خواری در ملا عام

سوال:آیا اسلام می‌گوید که مسلمین در فضای عمومی آزادی مطلق دارند، اما بی‌دینان باید شریعت را رعایت کنند؟ و آیا بی دینان اگر به آیین‌های مذهبی اسلام عمل نمی‌کنند، دست‌کم باید به آنها تظاهر کنند؟ آیا اهمیت دادن به تظاهر، «ریا» نیست؟

پاسخ:

 

تردیدی ننمایید که طراح  این قبیل شبهات در سایت‌ها و اذهان عمومی، به خاطر نزدیک شدن ماه مبارک رمضان است که لازم است عموم [اعم از مسلمان و غیر مسلمان] در انظار عمومی تظاهر به روزه‌خواری ننمایند. وگرنه هیچ گاه از غیر مسلمان خواسته نشده که مثلاً تظاهر به اقامه نماز یا به جا آوردن حج یا پرداخت خمس بنماید.

◀الف – آیا مسلمین در فضای عمومی (انظار و جامعه) آزادی مطلق دارند؟

نه تنها اسلام، بلکه هیچ قانونی به هیچ کس آزادی مطلق انجام هرکاری در جامعه و انظار عمومی را نداده و نمی‌دهد. چرا که کاملاً مغایر با عقل سلیم است. مضافاً بر این که اولاً احکام اسلام [چه فردی و چه اجتماعی] ابتدا بر شخص مسلمان فرض و واجب می‌گردد و سپس بر غیر مسلمان خودداری از مخالفت علنی یا دشمنی یا هنجارشکنی در جامعه اسلامی لازم می‌آید. پس هر کاری که غیر مسلمان از انجام آن در سطح جامعه و فضای عمومی منع شده باشد، قبل از او، مسلمان از آن منع شده است.

◀ب – آیا بی دینان موظف به رعایت شریعت هستند؟

شریعت، به مسائلی مانند حجاب یا روزه‌داری یا عدم تظاهر به روزه خواری منحصر نمی‌گردد که اگر عموم مسلمین و غیر مسلمین از آن منع شدند، بگویند: «بی‌دینان موظف به رعایت شریعت شده‌اند». رعایت شریعت یعنی همگان همه احکام الهی را به جا آورند – که در این صورت همگان مسلمان خواهند بود. پس غیر مسلمانان به رعایت شریعت موظف نشده‌اند، بلکه همگان از «هنجار شکنی» و اشاعه‌ی منکر در جامعه به طور عام و از «تظاهر به روزه خواری در ماه مبارک رمضان» به طور خاص منع شده‌اند.

دقت شود که به عنوان مثال پوشش، یک رفتار و حق شخصی نیست که کسی بتواند مدعی شود که این یک مسئله شخصی است و من دلم می‌خواهد رعایت نکنم. نوع پوشش در انظار عمومی، یک نمایش عمومی است، پس تأثیر عمومی بر همه‌ی بافت‌ها و ساختارهای فرهنگی و بالتبع اخلاقی، رفتاری، سیاسی، امنیتی، اقتصادی و ... یک جامعه دارد و موجب تضییع حقوق دیگران می‌گردد. به همین دلیل در هیچ جامعه‌ای نیز نوع پوشش به طور کلی آزاد نیست. منتهی ممکن است که حد عریانی متفاوت باشد. در یک جامعه‌ای چون امریکا یا کشورهای اروپایی زنان نمی‌توانند با بیکی‌نی یا مردان با یک پیراهن زیر رکابی و شورت یا مایو در انظار تردد کنند، در یک جامعه‌ای (مثل شهرک واتیکان) حتی ورود با شلوارک، مینی ژوپ خیلی کوتاه، تی شرت رکابی و ... ممنوع است، در یک جامعه ای (مثل اروپا) ورود با حجاب به ادارات دولتی و دانشگاه ها ممنوع است ...، در یک جامعه‌ای (مانند ایران) نیز بدحجابی و تحریک اعصاب عمومی جامعه، هنجار شکنی و زمینه‌سازی فساد و فحشا ممنوع است.

و اما در مورد «عدم تظاهر به روزه‌خواری در ماه مبارک رمضان»؛ اولاً تظاهر به حرمت شکنی احکام الهی است و ثانیاً تظاهر به اهانت به رعایت شعایر الهی در انظار و عادی‌سازی معصیت است و ثالثاً تحریک و آزار اعصاب عمومی مردم روزه‌دار است. و به این نوع پرهیز از هنجارشکنی‌ها، الزام به رعایت شریعت گفته نمی‌شود. رعایت شریعت بسیار گسترده‌تر از این مقولات است و اینها می‌خواهند با این جمله‌سازی‌ها خلط مبحث کنند.

◀ج – آیا اصرار اسلام به رعایت ظواهر و این تظاهرها «ریا» نیست؟

آیا اگر کسی مایل نباشد که به هنگام رانندگی پشت چراغ قرمز بایستد، یا دوبله توقف ننماید، یا سبقت غیر مجاز نگیرد و ...، اما به خاطر قانون و حفظ حقوق اجتماعی مجبور به رعایت آنها شود، تظاهر و ریا است؟

ریا به یک کار نمایشی برای فریب مردم می‌گویند، نه به هر کاری که شاید میل شخصی موافق آن نباشد، اما به خاطر رعایت حقوق مردم انجام می بپذیرد. آیا احترام به حقوق اجتماعی و هنجارهای یک جامعه، در صورتی که میل شخصی رعایت کننده موافق آن نباشد، ریا می‌شود؟ آیا می‌شود کسی بگوید که چون من میل دارم در انظار عریان ظاهر شوم و اگر غیر از این را انجام دهم، ریا می شود، پس جهت پرهیز از ریا عریان ظاهر می‌شوم؟! یا کسی بگوید چون دوست دارم همین طور که در خیابان قدم می‌زنم یک بطری مشروب هم دستم باشد و مرتب بنوشم و اگر غیر از این عمل کنم، ریا می‌شود، پس این کار را می کنم؟! ...

پس، ملاحظه بفرمایید که برای هنجارشکنی علیه اسلام، به چه شیوه‌هایی متوسل می‌شوند؟! حتی به «اخلاص» و پرهیز از «ریا» نیز متوسل می‌شوند تا توجیهی برای اشاعه‌ی منکرات گردد!